حجاب چهره جان مي‌شود غبار تنم

شاعر : حافظ

خوشا دمي که از آن چهره پرده برفکنم حجاب چهره جان مي‌شود غبار تنم
روم به گلشن رضوان که مرغ آن چمنم چنين قفس نه سزاي چو من خوش الحانيست
دريغ و درد که غافل ز کار خويشتنم عيان نشد که چرا آمدم کجا رفتم
که در سراچه ترکيب تخته بند تنم چگونه طوف کنم در فضاي عالم قدس
عجب مدار که همدرد نافه ختنم اگر ز خون دلم بوي شوق مي‌آيد
که سوزهاست نهاني درون پيرهنم طراز پيرهن زرکشم مبين چون شمع
که با وجود تو کس نشنود ز من که منم بيا و هستي حافظ ز پيش او بردار